Μαμάδες

Ηταν Δεκέμβριος του 2019 όταν η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου είχε οργανώσει στο Ζάππειο μία μεγάλη εκδήλωση για να ανακοινώσει το νέο πρόγραμμα για τις υιοθεσίες και την αναδοχή. Οταν μου ζήτησε να την παρουσιάσω, σκεφτόμουν ότι θα είναι μία διεκπεραιωτική βραδιά με συνήθεις λόγους πολιτικών και αρμοδίων. Και κάπως έτσι κυλούσε. Οταν όμως τον λόγο πήραν οι ανάδοχες μαμάδες, ξαφνικά όλα φωτίστηκαν αλλιώς. Ηταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δάκρυσα δημόσια. Ισως γιατί διέκρινα πολλά υγρά μάτια κάτω από τα φώτα της σκηνής. Η Μαρία Λιακοπούλου πήρε τη γενναία απόφαση να υιοθετήσει ένα παιδάκι ΑΜΕΑ. ««Μήπως θέλετε να το γυρίσετε πίσω;» με ρώτησαν από το ίδρυμα όταν πέρασαν δύο χρόνια και φάνηκε ότι το παιδί μου θα αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Μα ήταν πια παιδί μου, δεν μπορούσα καν να καταλάβω πώς με ρωτούσαν κάτι τέτοιο. Να το γυρίσω πίσω; Το λάτρεψα με το που το πήρα στην αγκαλιά μου και από τότε δεν το άφησα λεπτό, νιώθω τυχερή που αυτό το πλάσμα με φωνάζει μαμά». Λίγο αργότερα άλλη μαμά περιέγραφε πως ο υιοθετημένος γιος της τής είπε μία μέρα: «Δεν με γέννησες, δεν βγήκα από την κοιλιά σου;». «Οχι» αποκρίθηκε εκείνη διστακτικά. «Δεν πειράζει» είπε χαμογελώντας ο μικρός «θα με γεννήσεις τώρα!». Και έβαλε το κεφαλάκι του μέσα από την μπλούζα της, παριστάνοντας ότι γεννιόταν εκείνη τη στιγμή… «ήμουν και επίσημα η μαμά του». Αυτό που χαράχτηκε μέσα μου από εκείνη τη βραδιά ήταν ο τρόπος που πρόφεραν εκείνες οι γυναίκες τη λέξη «μαμά». Δεν λεκτικοποιείται, δεν περιγράφεται. Ηταν ένα κράμα ευγνωμοσύνης, περηφάνιας, λατρείας.