Ο συμπαθής στους τρόπους και στην όψη κύριος – μαλλί κατάλευκο, πρόσωπο στρουμπουλό γηράσκοντος μωρού, ζακέτα χειροποίητη, πλεγμένη από τη σύζυγό του -, ο φίλος φίλων που είχε κάτσει στο τραπέζι μας, άστραφτε και βρόνταγε. «Πώς είναι δυνατόν», αναρωτιόταν, «η Ακαδημία να αποκλείσει τον Τίτο Πατρίκιο; Πώς γίνεται οι νέοι να μην ξέρουν ένα – ούτε ένα – ποίημα της Κικής Δημουλά; Παρά να τραγουδάνε τα σουξέ εκείνης της… εκείνης της Δέσποινας Βανδή; Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή