Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα ζουν και πολιτεύονται ιστορικά με τη φαντασίωση να εκπροσωπήσουν τη «μεσαία τάξη» ή ευρύτερα τα «μεσαία στρώματα». Η πρόσληψη της «μεσαίας τάξης» στον πολιτικό τους λόγο οδηγείτο πάντοτε από μια «ψευδο-κοινωνιολογία» που θεωρούσε «μεσαίο» κάθε ατομικό υποκείμενο που απλώς δεν ανήκε στην «αστική» ή την «εργατική» τάξη. Στην καλύτερη περίπτωση, η έννοια της «μεσαίας τάξης» ταυτίζεται εν πολλοίς με τη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία σε τομείς της οικονομικής δραστηριότητας όπως το εμπόριο και η βιοτεχνία («παραδοσιακή μικροαστική τάξη») ή τους «ανεξάρτητους εργαζόμενους» – ελεύθερους επαγγελματίες («νέα μικροαστικά στρώματα»). Στην πρόσληψη αυτή, τέλος, οι «αγρότες» αποτελούν συλλήβδην μία τάξη και κατατάσσονται στη «μεσαία», αφού τα στερεότυπα που κυριαρχούν στην ψευδο-κοινωνιολογία δεν μπορούν να τους κατατάξουν ούτε στην «αστική» ούτε στην «εργατική» τάξη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή