Ο Γιακλωτσίξ στη χώρα των Βρετανών

Τι παραπάνω από μας ξέρανε ο Γκοσινύ και ο Ουντερζό όταν από το 1966 κιόλας έστελναν κατεπειγόντως τον «Αστερίξ στη χώρα των Βρετανών» για να τη σώσουν; Τη χρονιά εκείνη, αν δεν κάνω λάθος, η Βρετανία είχε προσφάτως χάσει την επικυριαρχία της στα νησιά Μπαρμπέιντος, είχε ωστόσο προσαρτήσει την Κάρναμπυ στρητ και την King’s Road. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ανακτήσεις φίλιον έδαφος παρά εχθρικό – και ποιος δεν το ξέρει αυτό; Το Swinging London τότε ξεφούρνιζε αδιάκοπα ποπ ορόσημα διαλαλώντας ένα καθεστώς αιώνιας νεότητας και ορμονικού σφρίγους. Η Μαίρη Κουάντ κόνταινε τις φούστες, οι Μπητλς μάκραιναν τη φράντζα, ο Μικ Τζάγγερ πρόβαρε ένα νευρικό και μυοσκελετικό σύστημα που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ η ανθρωπότητα – κι ούτε πρόκειται – ενώ ο νυν βασιλιάς Κάρολος ο Τρίτος, με την εφηβική ακμή στο μελαγχολικό του πρόσωπο, έκανε επίσημο ταξίδι στην Παπούα της Νέας Γουινέας, προς σωφρονισμόν του, υποθέτω. Χίλιες φορές καλύτερα να την αράξω εδώ, στην ψυχεδέλεια της Κάρναμπυ στρητ, και να ξαναδώ στο repeat τη Λιζ Τρας από τον άμβωνα του Γουεστμίνστερ να διαβάζει ψαλμούς στην εξόδιο της Ελισάβετ. Πραγματικά θαύμασα την απαγγελία της και σιγούρεψα μέσα μου την ιδέα ότι το θέατρο και το μαύρο χιούμορ είναι γονιδιακή υπόθεση για τον Εγγλέζο – τον όποιο Εγγλέζο – τελεία, παράγραφος.