Επί του πεζοδρομίου

Υπήρχε μια έκφραση παλαιότερα που χρησιμοποιούνταν όταν μια πολύ κρίσιμη και αποφασιστική είδηση – συνήθως πολιτικής χροιάς -, αν και έφτανε αργά στις εφημερίδες προλάβαιναν να την καταχωρίσουν στο σχεδόν τυπωμένο φύλλο της επόμενης μέρας. Ειδυλλιακές εποχές παρά το ξενύχτι που προϋπέθετε πάντα μια αναμενόμενη αλλά και απρόβλεπτη «αναστάτωση» ώστε η ανάμνησή τους, αντί για μελαγχολία, να προκαλεί ένα αίσθημα ευφορίας. Το αντίθετο ακριβώς αν η έκφραση «επί του πιεστηρίου» αντικατασταθεί με την έκφραση «επί του πεζοδρομίου» αφού όσα διαδραματίζονται επάνω του, συγκροτούν μια ενδεχόμενη είδηση για το φύλλο της εφημερίδας μιας οποιασδήποτε μέρας. Στην έξοδο ενός κεντρικότατου αθηναϊκού θεάτρου ένας ευγενέστατος, ρακένδυτος, μέσης ηλικίας άνδρας κρατώντας ένα τσίγκινο κυπελλάκι στο δεξί του χέρι δίνει περισσότερο την εντύπωση ενός περαστικού που κοντοστάθηκε προκειμένου να δει τις φωτογραφίες του έργου που παίζεται, παρά πως ζητάει βοήθεια, δηλαδή πως ζητιανεύει. Τόσο περισσότερο που δεν ακούγεται καν να ψιθυρίζει μια λέξη για τον σκοπό της παραμονής του στη θέση αυτή. Επαναφέρει έντονα την αίσθηση της αξιοπρέπειας που παρατηρείς σε πολλούς άστεγους ώστε στα απαθή, περίεργα ή συμπονετικά βλέμματα των περαστικών να «ανταποκρίνονται» με έναν τρόπο σχεδόν σαν να τους είναι αδιάφορα ή, να μην τα έχουν αντιληφθεί, σαν να είναι ανύπαρκτα.