Σχολείο σε κρίση

Εχουμε συνηθίσει να συζητάμε για την κρίση του σχολείου μόνο όταν υπάρχει κάποιο περιστατικό ή συμβάν που τη φέρνει ξανά στο προσκήνιο και πάλι μόνο αποσπασματικά και σχεδόν στιγμιαία, μέσα σε μια διαρκή κατανάλωση επικαιρότητας. Τελευταίο παράδειγμα μια επιστολή εκπαιδευτικού για την κατάσταση στα ΕΠΑΛ. Μια επιστολή που εντόπιζε υπαρκτά προβλήματα έστω και έτεινε προς μια περισσότερο «πειθαρχική» αντιμετώπισή τους. Ομως, το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: χρειαζόμαστε μια επιστολή, έστω και αντιφατική στην προσέγγισή της, για να συνειδητοποιήσουμε ότι φτιάχνουμε πραγματικές ζώνες εκπαιδευτικής εγκατάλειψης; Πιο γενικά, χρειάζεται να έρχονται «κραυγαλέα» περιστατικά στο προσκήνιο για να αντιλαμβανόμαστε τη συνολικότερη κρίση του σχολείου; Σε τελική ανάλυση, έχουμε προσέξει ότι οποτεδήποτε μιλούν οι μαθήτριες και οι μαθητές, είναι πάντα με όρους διαμαρτυρίας για υπαρκτά προβλήματα;