Νύχτα. Ενα περιβάλλον δυστοπικό. Ενας μαθητής τρέχει στις σκάλες να σωθεί. Τον προλαβαίνουν δύο νταήδες του σχολείου. Τον χτυπούν με μανία, τον απειλούν, ο μαθητής κλαίει και τους εκλιπαρεί να σταματήσουν. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο καθηγητής (Σπύρος Παπαδόπουλος). Τον απειλούν κι αυτόν. Ο μαθητής βγάζει όπλο και το στρέφει εναντίον του. «Θα σε φοβηθούμε; Τι θα μας κάνεις;». «Εγώ τίποτα, υπάρχουν όμως 824 μάρτυρες κατηγορίας που σας παρακολουθούν ζωντανά», αποκρίνεται ο καθηγητής και τους δείχνει το κινητό με το οποίο κάνει ζωντανή μετάδοση στα social media. Την επομένη, μια καθηγήτρια τον εγκαλεί. «Αυτό που έκανες ήταν εντελώς αντιδεοντολογικό». Λίγο αργότερα, γονείς θα κατηγορήσουν τον καθηγητή για δημοσιοποίηση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων. Τον απειλούν με μηνύσεις. Επίκληση του ανθρωπισμού για τη συγκάλυψη της απανθρωπιάς. Με έναν παράξενο τρόπο όλες οι παθογένειες που αποτυπώνονται στο πρώτο επεισόδιο του «Κάνε ότι κοιμάσαι» συνέβησαν ως πραγματικά περιστατικά τις τελευταίες μέρες. «Εχεις καταλάβει σε τι σχολείο είσαι; Παριστάνεις τον σούπερ καθηγητή;» ρωτά η καθηγήτρια τον συνάδελφό της (Σπύρος Παπαδόπουλος) στον διάδρομο του ξεχαρβαλωμένου σχολείου.

Λίγες μέρες μετά, δημοσιοποιείται – στην πραγματική ζωή αυτή τη φορά – η επιστολή παραίτησης καθηγητή ΕΠΑΛ. «Οι μαθητές σού ξεκαθαρίζουν από την αρχή ποιος κάνει κουμάντο και ποια είναι τα δικά σου καθήκοντα αν θέλεις να επιβιώσεις στο βασίλειό τους. “Εδώ μάθημα δεν κάνεις. Δεν κάνει κανείς. Θα μας βάλεις ένα 12, όπως όλοι, και άντε” (…) Μαθήτριες έρχονταν και κάθονταν στην έδρα, έβαζαν τα πόδια τους στα θρανία, όλοι άλλαζαν θέσεις, η πόρτα ανοιγόκλεινε και κοπανιόταν με δύναμη, κόσμος μπαινόβγαινε, ουρλιαχτά, κάπνισμα στις τάξεις. Μία εκ των μαθητριών που απέβαλα κάθισε στην πόρτα και την ανοιγόκλεινε κοπανώντας τη με δύναμη. Αλλοι στέκονταν στο παράθυρο με τα κινητά βιντεοσκοπώντας. Ο λυκειάρχης έδωσε αποβολή στη μαθήτρια γιατί εκτός των άλλων όση ώρα τής μιλούσε “έσκαγε τσιχλόφουσκες στα μούτρα του”. Με απειλούσαν για το αμάξι μου λέγοντάς μου πως με περιμένει εξωσχολικός να με δείρει. Πήγα στη Δευτεροβάθμια, όπου ανέφερα αυτά και άλλα, που για λόγους οικονομίας δεν περιγράφω. Σε κάποια φάση που ρώτησα πού βρίσκεται η μοναδική μαθήτρια του τμήματος, μου είπαν “τη βιάσαμε όλοι μαζί στις τουαλέτες και ψόφησε, και εκεί που κάθεσαι, στην κατάληψη εμείς γαμ@@σαμε”».

Για την επιστολή ερωτάται η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως. Απαντά πως το μελετά, αλλά, εντάξει, «δεν είναι αυτός ο κανόνας σε όλα τα ΕΠΑΛ». Λίγες μέρες μετά, ακολουθούν ειδήσεις σε άλλα ΕΠΑΛ, που μάλλον και αυτά δεν ανήκουν στον κανόνα της κυρίας Κεραμέως. «Βανδαλισμοί σε ΕΠΑΛ της Θεσσαλονίκης, όπου 10 νεαροί 14-19 ετών κατέστρεψαν ολοσχερώς τάξεις και εγκαταστάσεις». Σε μια γενναία πράξη, η δημοτική Αρχή αποφασίζει να στραφεί νομικά κατά των οικογενειών όσων τα έσπασαν. Λίγες μέρες μετά, άλλος γενναίος διευθυντής Γυμνασίου στο Ηράκλειο Κρήτης κατέθεσε μήνυση κατά 28 μαθητών που προχώρησαν σε κατάληψη εμποδίζοντας συμμαθητές τους να κάνουν μάθημα. Οι γονείς των καταληψιών είναι έξαλλοι. Οχι με τα παιδιά τους. Με τον διευθυντή, καταγγέλλοντας ότι η μήνυση προκάλεσε στα βλαστάρια τους ψυχολογικά προβλήματα. Η τοπική κοινωνία στηρίζει, λένε, τα παιδιά. Στο μυαλό μου έρχεται ξανά ο καθηγητής του «Κάνε ότι κοιμάσαι». Ο,τι δηλαδή κάνουμε όλοι. Πολιτικοί, media, πολίτες. Οτι κοιμόμαστε. Ας ξυπνήσουμε. Είναι ήδη αργά.