Αν είναι συγκινητική η ιστορία του θεάτρου, είναι γιατί δημιουργεί μια τόσο ισχυρή μυθολογία ώστε είτε πρόκειται για τους ηθοποιούς της επιθεώρησης Μπέτυ Μοσχονά, Χάρη Παρασυράκη, Λάμπρο Ζούνη είτε για την τραγωδό Ασπασία Παπαθανασίου να σου προκαλείται η ίδια ευφορία. Ακριβώς γιατί η ανάμνησή τους μαλακώνει το πέρασμα του χρόνου και γεφυρώνει μ’ έναν ανακουφιστικό τρόπο την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που υπήρξε κανείς και σ’ αυτό που στο μεταξύ έχει γίνει. Χωρίς να εξισώνονται οι διαφορές ανάμεσα στο «Βίρα τις άγκυρες» και τον «Οθέλλο», αισθάνεσαι τον χρόνο να αποκτά ένα νόημα, με όσο νόημα τουλάχιστον τον προικίζει μια περιπέτεια εσωτερικής υφής. Με το πλεονέκτημα μια παράσταση ιδωμένη πριν από 30 ή 40 χρόνια να την αισθάνεσαι να σε φέρνει πολύ πιο κοντά με τον άνθρωπο που συζητώντας μαζί του μαθαίνεις ότι παρακολουθώντας την είχατε στον ίδιο βαθμό συγκινηθεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή