«Η ποίηση ψάχνει να βρει κι εκείνη το Σωματίδιο του Θεού»

Αν, όπως ο ίδιος ο Αντώνης Φωστιέρης λέει, το ποίημα είναι «ρυθμικά σκεπτόμενο αίσθημα» (από τη συλλογή του «Τοπία του Τίποτα») ή αν, όπως συμπληρώνει, η ποίηση ψάχνει το Σωματίδιο του Θεού όπως η επιστήμη, η συνάντηση μαζί του εκτός της τέχνης του έχει ευρεία γκάμα. Ξεκινάει άναρχα από τα κοινωνικά δίκτυα, πάει στη γενέτειρά του Αμοργό, το Παρίσι, που υπήρξε ακροατής του Ρόλαν Μπαρτ, τη Νομική, τον Ηράκλειτο, την πόλη μας, τα Ιλίσια που συναντιόμαστε, στο ήσυχο πίσω μέρος του ζαχαροπλαστείου της Γιώτας Παύλου αλλά και τη δική του σχεδόν ασκητική αφοσίωση στη λογοτεχνία που τον έχει κάνει να μεταφράζεται σε 12 χώρες και μια σειρά ελλήνων και ξένων δοκιμιογράφων να ασχολούνται με την εργογραφία του – με μνημειώδες το δοκίμιο του Θεοδόση Πυλαρίνου από τον Καστανιώτη έκτασης 692 σελίδων! Ο ποιητής Φωστιέρης διανύει μια μεγάλη πορεία στα ελληνικά γράμματα, εξέχον μέλος της γενιάς του ’70 αλλά και με τον δικό του αυτόνομο βηματισμό. Υπήρξε για χρόνια συνεκδότης με τον δικό μας Θανάση Νιάρχο του περιοδικού «Λέξη», που άφοβα και ανεξίθρησκα ασχολήθηκε με τα πρόσωπα της ελληνικής και ξένης γραμματείας ανοίγοντας έναν διάλογο με αυτά. Και βασικά ο Φωστιέρης υπηρετεί την ποίηση σαν ερευνητής του CERN. Τα δικά του σωματίδια είναι οι λέξεις, μια «στοχαστική συμπύκνωση» όπως είπε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στην ομιλία του στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης το 1998. Μια τέχνη θα συμπληρώναμε που κάνει θολό το σύνορο της φιλοσοφίας και της ποίησης θέτοντας ερωτήματα για τον θάνατο, τη ζωή, την ταυτότητα και το ίδιο το γράψιμο – αυτή την πυρετική, απελπισμένη πράξη.