Από την περίοδο του Μοντερνισμού και εξής ως σήμερα – και κυρίως μετά τα έργα του Μαρσέλ Ντισάν ο οποίος άνοιξε τον δρόμο στους καλλιτέχνες ώστε να χρησιμοποιούν αντικείμενα που δεν έχουν φτιάξει οι ίδιοι – οι εικαστικοί έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν στοιχεία από άλλους καλλιτέχνες, στα οποία προσδίδουν νέο περιερχόμενο βάζοντας τη δική τους σφραγίδα, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία. Πρόκειται για μια σύγχρονη πρακτική που δεν φτάνει στις δικαστικές αίθουσες παρά μόνο όταν εμπλέκεται το οικονομικό στοιχείο, γι’ αυτό και βλέπουμε ότι οι υποθέσεις αυτές αφορούν καλλιτέχνες, στην Ευρώπη και την Αμερική, που βρίσκονται ψηλά στην κλίμακα της αγοράς της τέχνης. Στην Ελλάδα, επί παραδείγματι, οι λιγοστές ανάλογες περιπτώσεις εξαντλούνται σε συζητήσεις που περιορίζονται στους εικαστικούς κύκλους και δεν έχω υπόψη μου κάποια υπόθεση που να κατέληξε στις δικαστικές αίθουσες. Στο εξωτερικό είναι τα οικονομικά συμφέροντα που υπαγορεύουν την πρακτική της προσφυγής στη Δικαιοσύνη, η οποία καλείται να αποφανθεί για ένα ιδιαίτερα θολό τοπίο, καθώς οι δικαστές βασίζονται σε εκθέσεις ειδικών και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Γειτνιάσεις στο ύφος και τα μέσα μεταξύ καλλιτεχνών υπήρχαν και θα υπάρχουν, διότι έτσι εξελίσσεται η τέχνη.