Απόφαση

Ωστόσο, ακριβώς αυτό που άνθρωποι σαν τον Γαβρά καταλογίζουν ως μειονέκτημα του αιώνιου πια αντιπάλου του πολιτικού τους ειδώλου – η μεταστροφή του «όχι» σε «ναι», η κωλοτούμπα – ήταν η απόφαση που τράβηξε τον Τσίπρα έξω από τα στενά όρια ενός περιθωριακού αριστερού κόμματος. Για τους θαυμαστές του έτσι υποδήλωσε την πολιτική του ωρίμανση. Για τους πολέμιους του, πάλι, έδειξε ότι μπορεί κυνικά να προσαρμοστεί στις συνθήκες. Οποια ανάλυση κι αν διαλέξει κανείς, όμως, οφείλει να παραδεχτεί πως τη στιγμή που αγνόησε τη λαϊκή εντολή το καλοκαίρι του 2015, απέδειξε ότι έχει ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης. Και μάλιστα σωστό, όπως επιβεβαίωσαν οι κάλπες που ακολούθησαν – τόσο εκείνες στις οποίες κέρδισε, όσο κι οι άλλες στις οποίες έχασε. Το εκλογικό σώμα δεν τον τιμώρησε για την κίνηση που ο ελληνογάλλος διανοούμενος κατηγοριοποιεί ως προδοσία του ελληνικού λαού «με τη βοήθεια της Δεξιάς». Η τιμωρία ήρθε αφού ο συριζαίος επικεφαλής επέτρεψε στον ιδεολογικό ελιτισμό του κόμματός του να επικρατήσει – αφού, για να το πούμε με τσακαλωτικά λόγια, κυριάρχησε η ταξική μεροληψία της Αριστεράς. Γιατί η αληθινή πολιτική ζωή είναι περισσότερο μυστηριώδης απ’ τα πολιτικά φιλμ.