Από τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης τον περσινό Ιούνιο, οπότε και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εξωτερικών ο Γιαΐρ Λαπίντ, η πολιτική που εφαρμόστηκε στις διεθνείς σχέσεις της χώρας επέφερε βαθιές τομές. Η ισραηλινή διπλωματία αναπροσάρμοσε τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ ως προς το Παλαιστινιακό και το Ιρανικό. Επικαιροποίησε τον συντονισμό με τη Ρωσία ως προς τον περιορισμό της ιρανικής διείσδυσης στη Συρία. Τάχθηκε υπέρ της Ουκρανίας, ενισχύοντας τους δεσμούς με το ΝΑΤΟ αλλά και τηρώντας τα προσχήματα μεταξύ Μόσχας και Κιέβου. Εμβάθυνε τις «Συμφωνίες του Αβραάμ». Βελτίωσε το κλίμα με την Ιορδανία. Προσεταιρίστηκε την Ινδία με τη στήριξη της Ουάσιγκτον. Και, τέλος, εξομάλυνε τις σχέσεις με την Τουρκία. Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, η αντιπολίτευση υπό τον Νετανιάχου δεν αντέδρασε, ούτε αντέτεινε εναλλακτικές. Μοναδική ηχηρή εξαίρεση αποτέλεσαν οι επικρίσεις κατά συγκεκριμένων όρων της συμφωνίας θαλάσσιας οριοθέτησης με τον Λίβανο. Ο προεκλογικός τους χαρακτήρας όμως υπερκάλυψε την ουσία του περιεχομένου τους.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ