Δεν ήμουν ούτε με τον Μπολσονάρο, ούτε με τον Λούλα. Ημουν με τον άνθρωπο. Ας πούμε με τον Νεϊμάρ ή, ακόμα καλύτερα, με τη Ζιζέλ. Μπα, όχι. Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα. Ξέρω όμως καμιά διακοσαριά εκατομμύρια Βραζιλιάνους που έχουν. Εχετε καταλάβει ποιες ήταν οι επιλογές των Βραζιλιάνων; Από τη μία ένας ανεκδιήγητος τύπος, μία διασταύρωση Μπερλουσκόνι με Τραμπ συν κάποια γονίδια Πούτιν. Και από την άλλη ο αντίπαλός του που μπήκε στη φυλακή για διαφθορά, αλλά βγήκε για να ξαναφτιάξει τη Βραζιλία στα 77 του. Δηλαδή σε τι μπορεί να ελπίζει αυτή η χώρα όταν ο ένας υποψήφιος κατηγορούσε τον άλλον για διαφθορά, μασονία και κανιβαλισμό; Λες και πάνε γυρεύοντας να τους ξανακάτσει καμιά χούντα ή κάτι σε άοπλο εμφύλιο. Τέλος πάντων, εμείς εδώ το παρακολουθούμε στενά, βγάλαμε ανακοινώσεις, χαιρετίσαμε τη νίκη του Λούλα, το έμαθαν στις φαβέλες και χαμογέλασε το χειλάκι τους.