Αγνωστοι δρόμοι

Διατηρούμε μια ιδιαίτερη σχέση με τον δρόμο, αλλά και με το πεζοδρόμιο, από τα παιδικά μας κιόλας χρόνια. Μας ενέπνεε πάντα έναν ιδιαίτερο σεβασμό ο άνθρωπος που δουλεύει στον δρόμο είτε καλαθοπλέχτης ή στιλβωτής υποδημάτων ήταν αυτός, είτε εκδιδόμενη γυναίκα ή πωλητής σε έναν πάγκο με εφημερίδες και περιοδικά. Κυρίως μας εντυπωσίαζε η αλλαγή που θα πρέπει να είχε συμβεί μέσα στους ανθρώπους αυτούς ώστε να επιλέξουν ως επαγγελματικό τους χώρο τον δρόμο ή το πεζοδρόμιο, αφού κανείς στον κόσμο δεν θα σχεδίαζε ή δεν θα ονειρευόταν να σταδιοδρομήσει εκτεθειμένος – έστω για να κερδίσει το ψωμί του – από όλες τις πλευρές, σε αγνώστους του. Αγνωστοι με έτοιμη την κρίση ή την κατάκριση για έναν εργαζόμενο στον δρόμο ή το πεζοδρόμιο, κυρίως όμως την απαξίωση αφού τον αισθάνονται πως για να υπάρξει χρειάζεται τη συνδρομή τους, άρα τον έχουν του χεριού τους. Ετσι όπως ακόμη και για τον πιο ευαίσθητο, είναι σαν να του συστήνεσαι, όταν δουλεύεις στον δρόμο ή στο πεζοδρόμιο, πως η «ταπεινή» αυτή εργασία είναι η μόνη που σου ταιριάζει και επιπλέον πως αντίστοιχη θα πρέπει να είναι και η εσωτερική σου συγκρότηση.