H «Φιλοσοφία του σύγχρονου τραγουδιού» αποτελείται από 66 πολύ προσωπικά δοκίμια για κομμάτια που ο Ντίλαν θεωρεί αγαπημένα: από κλασικά και επιδραστικά έως δυσνόητα και παράξενα. Πολύ συχνά η παράθεση τίτλων φτάνει στα άκρα: το γοητευτικό, αλλά παράδοξο «Whiffenpoof Song» του Μπινγκ Κρόσμπι παρατίθεται δίπλα στον ύμνο της πανκ ροκ «London calling» των Clash. Η ιδιοφυΐα της φόρμας του Jimmy Webb στο «By the time I get to Phoenix» παίρνει πόντους δίπλα στην άγρια, ατιθάσευτη ενέργεια των πρωτοπόρων της ροκαμπίλι, όπως ο Σόνι Μπέρτζες. Η σοφιστικέ σόουλ των Harold Melvin & the Blue Notes εναλλάσσεται με την γκόθικ έκρηξη του Τζόνι Πέιτσεκ, τον οποίο ο Ντίλαν περιγράφει ως «τον παράνομο που όλοι οι τραγουδιστές της κάουντρι ισχυρίζονταν πως είναι».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή