Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα κορίτσια της γενιάς μου ζούσαμε την εκλαμπρότητα της συναρπαστικής ηλικίας που έχει μπροστά το «δύο». Τότε που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, αλλά ακόμα και οι πρώτες ρωγμές της παντογνωσίας σου εύκολα στοκάρονται από πανταχόθεν «προσφερόμενα υλικά». Εκείνη την εποχή, λοιπόν, στον χάρτη των ειδώλων μας ακουγόταν ακόμη ο μακρινός απόηχος της ντίσκο και τα στυλιστικά «προικιά» του. «There is no summer like Donna Summer» ήταν το σύνθημά μας και «Fame, I want to live forever». Ελεύθερος έρωτας, μπαντάνα και κολάν με ψηλοτάκουνα. Και η πιο σοφιστικέ εκδοχή μας είχε Μπράιαν Φέρι και «Avalon», Police και «Every breath you take», καφτάνια και ξυπολησιά. Τόσο ξεκάθαρα, τόσο «κουτάκια».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή