Το μεγαλείο μιας «Φυγής»

Πρωτότυπο, απρόβλεπτο και σχεδόν μη κατατάσιμο σε είδος – κάτι σαν είδος από μόνο του – το φιλμ «Φυγή» (Flugt, διεθνής συμπαραγωγή κατά βάση από τη Δανία, 2021) έγραψε Ιστορία φέτος στα Οσκαρ καθώς στα 93 χρόνια του θεσμού είναι η πρώτη ταινία που κατάφερε να προταθεί σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες που αφορούν μεγάλου μήκους παραγωγή: ταινίας κινουμένων σχεδίων, ντοκιμαντέρ και διεθνούς ταινίας. Δεν κέρδισε σε καμία (σε αυτές τις περιπτώσεις πολλές φορές οι ψήφοι μοιράζονται), όμως αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της, η «Φυγή», δημιούργημα του δανού καλλιτέχνη Γιόνας Πόχερ Ρασμούσεν και του αφγανού κεντρικού προσώπου της, του συν-σεναριογράφου Αμίν Ναβαμπί, είναι μια οπτική πανδαισία που σε συγκλονίζει με τον μεγαλείο της εικαστικής ομορφιάς, το πολυσχιδές του περιεχομένου αλλά και την ευφάνταστη, πολυεπίπεδη δραματουργία της. Είναι μια βαθιά πολιτική ταινία που ανακατεύοντας το παρόν και το παρελθόν της αληθινής ιστορίας ενός αφγανού μετανάστη στη Δανία με τον παράξενο, μοναδικό κόσμο του animation, καταφέρνει να καλύψει με μια θαυμαστή πληρότητα και μια ακόμα πιο θαυμαστή απλότητα, τεράστια ανθρώπινα ζητήματα της εποχής μας συνδέοντάς τα σαν λεπτεπίλεπτο κέντημα: προσφυγικό, σεξουαλικό, υπαρξιακό. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Με διάρκεια μόλις 88′ η «Φυγή» είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιοι σωστά επιμένουν ότι ο κινηματογράφος όχι μόνον δεν έχει ακόμα τελειώσει αλλά έχει πολλά ακόμα να δώσει.