Ο ηγέτης

Το μεσημέρι της 4ης Αυγούστου τρέχοντος έτους, υπό θερμοκρασία 42 βαθμών Κελσίου, έβαζα βενζίνη σε ένα πρατήριο κάπου στο πουθενά στην κεντρική Αριζόνα. Δίπλα ήταν ένα κατάστημα με είδη λαϊκής τέχνης. Πήγα να ρίξω μια ματιά και έπιασα κουβέντα με τον ιδιοκτήτη και έναν φίλο του. Κινηματογραφικές φάτσες. Αφού μου είπαν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έδωσε μάχες για τη δημοκρατία, με ρώτησαν τη γνώμη μου για τον Τραμπ. Την είπα. Αυτό θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Ο ένας είχε την καραμπίνα δίπλα στο ταμείο του καταστήματος και ο άλλος το πιστόλι στη ζώνη του. Με μάλωσαν, μου είπαν ότι είμαι κομμουνιστής και αναρωτήθηκαν αν μου αρέσουν οι γυναίκες. Εκ των πραγμάτων περάσαμε στις αμβλώσεις. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά δεν προκάλεσα την τύχη μου. Αλλωστε είχα βαρεθεί να βλέπω παντού την αυτοκόλλητη επιγραφή που ενημερώνει ότι δεν πρόκειται για επιλογή, αλλά για ένα παιδί. Ακολούθως περάσαμε στο συγκριτικό τεστ ανάμεσα στον Μπάιντεν και στον Τραμπ. Σύμφωνα με τους συνομιλητές μου, ο Μπάιντεν ουσιαστικά δεν υπάρχει, είναι ένας κατευθυνόμενος ηλικιωμένος που απλώς κάνει όσα του υπαγορεύουν. Δυστυχώς δεν κράτησα τα στοιχεία τους. Κακώς. Αν επιστρέψει ο Τραμπ, μπορεί να γίνουν υπουργοί.