Ετσι έπρεπε να γίνει. Επρεπε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, η συγκεκριμένη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στο Κίεβο την ώρα που το Κρεμλίνο απειλεί όλο και συχνότερα με πυρηνικό χτύπημα και ορισμένοι στη Δύση αρχίζουν πάλι να λένε ότι ο πόλεμος αυτός πρέπει να τελειώσει «με αμοιβαίες υποχωρήσεις». Επρεπε να υποκλιθεί στη μαρτυρική Μποροντιάνκα μπροστά στο ακέφαλο άγαλμα του εθνικού ποιητή της Ουκρανίας, θύμα ενός άλλου πολέμου, πολιτισμικού, που έχει εξαπολύσει το Κρεμλίνο. Επρεπε να περιηγηθεί συγκινημένη την έκθεση με τις φωτογραφίες φρικτά βασανισμένων αμάχων που φιλοξενεί η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στη μαρτυρική Μπούτσα, δίπλα στον ομαδικό τάφο όπου έχουν ενταφιαστεί προσωρινά 160 θύματα της ρωσικής βαρβαρότητας. Επρεπε να υπογραμμίσει στον δήμαρχο του μαρτυρικού Ιρπίν ότι αυτό που έχει σημασία σήμερα δεν είναι ο δύσκολος χειμώνας που μπορεί να περάσουν οι Ευρωπαίοι, αλλά η αλληλεγγύη που θα δείξουν στη μαχόμενη Ουκρανία. Επρεπε να αποθέσει ένα μπουκέτο με λουλούδια στο Τείχος της Μνήμης των Πεσόντων Μαχητών, στην πλατεία Μιχαΐλίφσκα. Κοίταζα τις φωτογραφίες, έβλεπα τις ημερομηνίες γέννησης, 2001, 1999, 2002, υπολόγιζα πόσα χρόνια έζησαν αυτά τα παιδιά. Είκοσι ένα, είκοσι τρία, είκοσι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή