«Ο,τι αγαπάμε, μπορεί να χαθεί. Το φως έρχεται απ’ το πουθενά»

Ο Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι από την Ιαπωνία είναι ένας σκηνοθέτης της σχετικά νεότερης γενιάς, με εργογραφία που κεντρίζει τις αισθήσεις και τον σύγχρονο προβληματισμό. Η ταινία του «Drive my Car» κέρδισε φέτος το Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας, ενώ είχε προηγηθεί το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά και το BAFTA καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας. Πρόκειται για ένα φιλμ σε τέσσερις κυριολεκτικά τροχούς, που βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι (από τη συλλογή «Ανδρες χωρίς γυναίκες»). Το φιλμ αναζητά διόδoυς επικοινωνίας ανάμεσα στις χαράδρες των εσωτερικών ελλείψεων και την αναγέννηση της ζωής. Ο Γιουσούκε Καφούκου, θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης, είναι παντρεμένος με τη σεναριογράφο Οτο. Ο κοινός τους τόπος είναι μικροαφηγήσεις που περιλαμβάνουν φανταστικούς εισβολείς. Οταν εκείνη πεθαίνει ξαφνικά, ο Καφούκου αδυνατεί να κατανοήσει τις διαστάσεις της σχέσης τους. Δύο χρόνια αργότερα, δέχεται πρόταση να σκηνοθετήσει τον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ σ’ ένα θεατρικό φεστιβάλ στη Χιροσίμα. Εκεί γνωρίζει τη Μισάκι, μια κλειστού χαρακτήρα γυναίκα με τα δικά της τραύματα, που έχει αναλάβει καθήκοντα σοφέρ. Στον χρόνο που περνάνε μαζί μέσα στο κόκκινο Saab του, αλλά και μέσα από την επαφή του με τα μέλη του θιάσου, ο Καφούκου οδηγείται σε μια προσωπική ανάσταση.