Για χρόνια αναπολώ αυτές τις μέρες του χρόνου, τη βίαιη μύησή μου στο λειτούργημα της διδασκαλίας. Παρότι είχα παππού εκλεκτό δάσκαλο και πατέρα λυκειάρχη, παρότι είχα ακούσει μέσα στο σπίτι μου τα προβλήματα του εκπαιδευτικού λειτουργήματος, είτε εξαιτίας κακών νόμων ανυποψίαστων πολιτικών για τα απαιτούμενα προσόντα ενός δασκάλου, είτε από λανθασμένες επιλογές μεθόδων διδασκαλίας, είτε από την ανεπάρκεια των σχολικών εγχειριδίων, όταν πρωτομπήκα το 1963, μόλις είχα απολυθεί από τον στρατό, σε τάξη σε ένα ιδιωτικό σχολείο στου Ζωγράφου, ήμουν τελείως άοπλος. Στο Πανεπιστήμιο, στο Αθήνησι, είχα την ευτυχία να έχω εξαίρετους δασκάλους, τον Θεοδωρακόπουλο στη Φιλοσοφία, τον Βλάχο, τον Τωμαδάκη και τον Ζακυνθινό στην Ιστορία, τον Μαρινάτο, τον μείζονα ανασκαφέα, στην Αρχαιολογία, τον μέγιστο Γεώργιο Μέγα στη Λαογραφία, τον εξαίρετο Γεώργιο Ζώρα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία και τον σημαντικότερο διεθνώς, και αξεπέραστο έκτοτε στον κλάδο του, Ορλάνδο, έναν αρχαιολόγο που αναστήλωσε το Ερέχθειο και έγινε γνωστός στη βυζαντινή αρχαιολογία για τη μελέτη ναών στην Αρτα που έκτοτε αποτέλεσαν πρότυπα επιστημονικής μελέτης μνημείων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή