Αναπολεί ο ένας αδελφός τον ετεροθαλή και κατά μία ολόκληρη δεκαετία μεγαλύτερό του, που αποχαιρέτησε τον κόσμο τούτο πριν από μία επταετία: «Τα πάντα καταρρέουν, άκουσα τότε τον αδελφό μου να λέει με εξαιρετικά νηφάλιο και σοβαρό ύφος, σαν να είχε διαβάσει τις σκέψεις μου». Επομένως πρόκειται για κοινές σκέψεις και προβληματισμούς στα οποία αναφέρεται ο αφηγητής καθώς ανατέμνει την τελευταία τους νύχτα μαζί σε ένα παγωμένο χειμωνιάτικο Μόναχο, όπου μπαινοβγαίνουν σε μπαρ μεθώντας μέχρι τελικής πτώσεως και φιλοσοφώντας ασύστολα, σαν να ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ξαναϊδωθούν. Και συνεχίζει την καταγραφή των αναμνήσεων: «…η θλίψη του χαρακτηριζόταν από απόλυτη αξιοπρέπεια, από την πεποίθηση ενός προφήτη που πιστεύει αυτά που λέει, ακόμα κι αν δεν τα ακούει κανείς άλλος… Ο αδελφός μου δεν έζησε τον κατακερματισμό του κόσμου της πληροφορίας, και μαζί τον κατακερματισμό της συνείδησής μας, ούτε θα μπορούσε να προβλέψει την παγκόσμια υποτροπή της ανθρωπότητας σε εγωκεντρικά, αντιμαχόμενα και καθόλου βιώσιμα αφ’ εαυτού τους μικροκράτη, τις ρομαντικές αναφορές για έναν θάνατο έμπλεο νοήματος, για τον Θεό ή την πατρίδα, δεν θα μπορούσε να έχει την παραμικρή ιδέα για την πύρρειο νίκη του απομονωμένου εγώ…». Κ.ο.κ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή