Η μνήμη που πληγώναμε

Προχθές, ύστερα από μία εκδήλωση στην περιοχή, περπατήσαμε την οδό Κυδαθηναίων, με προορισμό τα «Μπακαλιαράκια», τη γνωστή ταβέρνα του Δαμίγου, την παλαιότερη της Αθήνας. Είχε κλείσει. Εννοώ δια παντός. Λουκέτο. Στη θέση της έχει επεκταθεί η κάβα – μπακάλικο του Βρεττού. Θα πρέπει να έγινε πρόσφατα διότι τα λουκέτα στα ιστορικά μαγαζιά της Αθήνας «τιμώνται» με διαδικτυακό, νοσταλγικό θρήνο για την πόλη που σβήνει τα ίχνη του παρελθόντος της, για την αστική μνήμη που χάνεται, για τα τοπόσημα των παιδικών μας χρόνων που κατεδαφίζονται, για τις «αλλαγές χρήσης» που τραυματίζουν τις αναμνήσεις μας και άλλα τέτοια λυρικά και σπαραξικάρδια. Τυχόν κενά μπαζώνονται με ολίγο από ΜΙΝΙΟΝ, λουστρινένια παπουτσάκια, κοντά παντελονάκια και καρό παλτουδάκια και έτοιμη η ελεγεία της απώλειας. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τι είχε γίνει όταν έκλεισε το «Αιγαίο» με τους λουκουμάδες. Σπάραξαν, σου λέει, άνθρωποι που είχαν δέκα χρόνια να φάνε μια ολόκληρη μερίδα λουκουμάδες. Και άλλα τόσα να περάσουν την πόρτα του συγκεκριμένου καταστήματος.