Οργή, υποψίες και αμφιβολίες

Πολλές ιστορίες παιδεραστίας και σεξουαλικών εγκλημάτων «σκάνε» τελευταία. Παράλληλες, σοβαρές υποθέσεις, η μια πιο αποκρουστική από τη άλλη. Αναρωτιέμαι όμως, αν πλήθυναν τα επεισόδια το τελευταίο διάστημα ή αν διέγειραν εντονότερα τις κοινωνικές ευαισθησίες και έτσι δημοσιοποιούνται λεπτομερέστερα και πυκνότερα. Είναι σίγουρο ότι οι τεχνολογικές δυνατότητες παρακολούθησης και εντοπισμού έχουν αναπτυχθεί (κι έτσι γίνονται τσακωτοί) αλλά πάλι, αυτή η συχνότητα και ένταση των παιδεραστικών και σεξουαλικών εγκλημάτων, είναι μεγάλες. Η συνεχώς διευρυνόμενη συμμορία γύρω από τον Μίχο και τη 12χρονη, η φρικώδης υπόθεση του πολύχρονου βιασμού των παιδιών από τον γονέα, υπαλλήλους του και συγγενείς του στα Πετράλωνα, παιδεραστικό περιστατικό στην Πέλλα, διάφορα επεισόδια βιασμών υφισταμένων από προϊσταμένους, επεισόδια προαγωγής παιδιών, μια σκληρή διαδικτυακή πορνογραφία, μια κτηνωδία που εκτείνεται από τη φτωχολογιά και φτάνει μέχρι το Σύστημα, από το λούμπεν ως την «καλή κοινωνία». Οσο δε, έρχονται στη δημοσιότητα περιστατικά, τόσο συνεχίζεται η διάπραξή τους, με παράλληλα, σύγχρονα γεγονότα. Σαν να μη φοβούνται οι θύτες, σαν να θεωρούν ότι απτόητοι και ατρόμητοι, μπορούν εγκληματώντας να κατακτήσουν την αφάνεια. Την πιο περιζήτητη επικράτεια. Ή μήπως να κατακτήσουν την προφάνεια; Μια αυτοπροβολή, μια διακήρυξη, έργω και όχι λόγω, που στο τέλος, εξοικειώνει δηλαδή με κάποιο τρόπο νομιμοποιεί (πόσοι εγκληματίες έχουν τελικά ηρωοποιηθεί από τους βιογράφους τους, πόσοι μελετητές προσχωρούν υποσυνείδητα στο αντικείμενο της μελέτης τους).