Τα σπίτια είναι χαμηλά

Ολα ξεκίνησαν το εμβληματικό έτος ’17. Οχι το 1917, τότε που ο Λένιν εισέβαλε στα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης, αλλά εκατό χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα μόλις χθες, δηλαδή το 2017 στα χαμόσπιτα των Αγίων Πετραλώνων, εκεί στη μεγάλη μασέλα της Α’ Αθηνών με τα γκουρμέ φαγάδικα, ακριβώς κάτω από τη μύτη της πιο εναλλακτικής αστικής πανίδας. Είμαι σίγουρη ότι τη βασική πληροφόρηση την έχετε. Μετά από πέντε μαρτυρικά χρόνια, τρία ανήλικα αδελφάκια είδαν κι απόειδαν και αποφάσισαν να προσφύγουν από μόνα τους στην Αστυνομία για να καταγγείλουν τη συστηματική σεξουαλική παραβίασή τους από γονείς και λοιπούς συγγενείς. Μάλιστα… Στο παρόν ερείπιο της Ελληνικής Δημοκρατίας όμως, η καταγγελία αυτή έγινε ένας σβώλος γλουτόχαρτο που σφηνώθηκε στο σοβατεπί της Εισαγγελίας Ανηλίκων και των Ανακριτικών Αρχών κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Συγχαρητήρια, όχι, ναι, συγχαρητήρια στον επιβλέποντα Μηχανικό αυτής της χώρας.  Και δεν με ενδιαφέρει ποιο κόμμα ήταν στα πράγματα τη χρονιά που ξεκίνησε το κακό ούτε τη στιγμή που η καταγγελία θάφτηκε από τις Αρχές. Δεν πάει να ‘ταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, ο Συναγερμός του Παπάγου, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης με το φράκο του ή ο Αβραάμ πάπας ατός του. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να δω να πέφτουν κεφάλια. Κεφάλια με πηλήκια, με δικαστική φούντα, με γουνάκια στη λαιμόκοψη ή με περικεφαλαία. Να τα ακούσω να κατρακυλάνε από τα μαρμάρινα σκαλοπάτια της Ελληνικής Δικαιοσύνης τοκ τοκ τοκ, να φτάνουν ίσαμε τη λεωφόρο και γύρω τριγύρω σβιν και σβιν ο εφιάλτης της καθημερινής κυκλοφορίας. Θα τους βρουν; Θα φιλοτιμηθούν να ανοίξουν τα πρωτόκολλα, τα ημερολόγια, τις καταγραφές, τις υπογραφές, τις σφραγίδες ή θα συνεχίσουν να μας ζαλίζουν, οι μεν με τα υπέρ ανηλίκων Υπουργεία και τις Γραμματείες τους και οι δε με τον αέρα πατέρα δικαιωματισμό τους;