Τοξικότητα

Οταν, στο πλαίσιο μιας συνέντευξης, τίθεται υπ’ όψιν του αρχηγού της αντιπολίτευσης μια προφανέστατα ψευδής είδηση («Η Κεραμέως δεν πληρώνει τα κοινόχρηστα») και εκείνος τη σχολιάζει με έναν αστεϊσμό («Χο, χο, χο! Ετσι είναι άμα έχεις 11 σπίτια, ενώ εμείς που έχουμε ένα…»), ο Αλέξης Τσίπρας δεν αστειεύεται. Αυτό που κάνει, μέσω του αστεϊσμού, είναι να υιοθετεί το ψεύδος· διά της πλαγίας μεν, σαφώς δε. Οπως έκανε πάντα. Θυμηθείτε τη στάση του την εποχή που η περιβόητη «Πλατεία» παρήγε καθημερινά κρούσματα βίας. Μα γιατί μου ζητάτε να καταδικάσω, αφού είναι αυτονόητο ότι καταδικάζω; Αυτό έλεγε δήθεν έκπληκτος, ενώ την ίδια ώρα κατανοούσε τη δίκαιη οργή που προκαλούσε τη βία. (Αλλωστε, μιλούμε για την αθώα εκείνη εποχή, κατά την οποία βία εθεωρείτο η κλοπή των ονείρων. Είναι δε απορίας άξιο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την εισήγαγε ως αξιόποινη πράξη στον Ποινικό Κώδικα που ψήφισε λίγο πριν από την πτώση…)