«Οσα προβάλλονται δεν σημαίνει πως είναι και τα καλύτερα»

Επιτρέψτε μου, αν και νομίζω θα συμφωνήσετε. Οι ερμηνευτές που έχουν γράψει πρωτότυπα έργα με τον Μάνο Χατζιδάκι έχουν μια ιδιαίτερη αξία και εγγράφονται μοναδικά στο ελληνικό τραγούδι. Ακόμη μεγαλύτερο – συχνά ενδιαφέρον – έχουν εκείνοι που δεν διεκδίκησαν κάτι από την τύχη και τη συνισταμένη των γεγονότων που τους έφερε δίπλα στον μεγάλο δημιουργό, αλλά έχουν ακολουθήσει μια χαμηλών τόνων πορεία. Η Βούλα Σαββίδη άφησε εποχή με τα περίφημα «Πέριξ» του Μάνου Χατζιδάκι. Μετά είχε την παράδοξη πορεία ενός αερικού. Μακριά από δημόσιες σχέσεις, δεν σήκωσε ποτέ το τηλέφωνο σε μια εφημερίδα, οι εμφανίσεις της στη Θεσσαλονίκη γίνονται γνωστές από φίλο σε φίλο και επιλέγει εκείνη αυστηρά το πότε και το πού. Με τα χρόνια έχει διαμορφώσει ένα δικό της κοινό που την ακολουθεί με όρους ευλάβειας. Περιπτώσεις Ελλήνων που έχουν έρθει από την Τυνησία για να την ακούσουν ή ακόμη και νιόπαντρα ζευγάρια που κάνουν μια στάση στα στέκια όπου εκείνη τραγουδά – όλα αυτά που σας λέω είναι πραγματικότητα. Με έντονη κοινωνική συνείδηση η Βούλα Σαββίδη, κρατιέται μακριά από κάθε μηχανισμό, ενώ και η επιστροφή της στη δισκογραφία με το «Εργο» (μουσική ο Τάσος Γκρους σε στίχους Βαγγέλη Βελώνια και Μαρίας Τσιμικλή) γίνεται με όρους χειροτεχνίας και μακριά από τα «καναπεδάκια και δελτία Τύπου των μεγάλων εταιρειών». Φίλοι εξάλλου τη φιλοξενούν στην Αθήνα, με φίλους έγραψε τα κομμάτια και το μικρό μα θαυματουργό label του Μετρονόμου την εξέδωσε μόλις και σε μια εποχή που το τραγούδι ψάχνει τον χώρο του ανάμεσα στη νέα ιντερνετική ζωή και τα νέα ήθη του κόσμου.