Πριν από 49 χρόνια, στο πρώτο τετράμηνο της κριτικής μου καριέρας, μέσα στις συμπληγάδες της δικτατορίας, η Αννα Συνοδινού, εξόριστη από το Εθνικό Θέατρο, τολμά να ανεβάσει Μπρεχτ που η δικτατορία ανεχόταν τα έργα του και τα χρησιμοποιούσε ως ένδειξη ότι δεν υπάρχει λογοκρισία. Εγραψα σε αυτή τη σειρά – αναφορά στα έργα του πως η Ελλάδα δεν είδε περισσότερο Μπρεχτ από ό,τι στα δίσεκτα έτη της δικτατορίας. Ετσι η Συνοδινού, που είχε ήδη δοξαστεί στην Επίδαυρο στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, φιλμάρει την αρχαία αυτή τραγωδία και την απολαμβάνει πια και το τελευταίο χωριό της χώρας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή