Το ημερολόγιο έγραφε 28 Μαΐου 1999, όταν εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την πρώτη λεωφορειοπειρατεία σε ελληνικό έδαφος. Είκοσι τρία χρόνια μετά η 43χρονη σήμερα Νένα Σεμελίδου, μία εκ των οκτώ ομήρων, μιλά για τις τραγικές στιγμές που έζησε και για τον φίλο της, Γιώργο Κουλούρη, που έπεσε νεκρός από πυρά της αλβανικής αστυνομίας.

Οσοι επιβιβάστηκαν στο ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, παραμονές του Αγίου Πνεύματος, δεν γνώριζαν ότι ένα συνηθισμένο δρομολόγιο θα εξελισσόταν σε 20ωρη πειρατεία με προορισμό το Ελμπασάν της Αλβανίας. «Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ημουν η νεότερη επιβάτης, αλλά ο Πίσλι δεν με κατέβασε, όπως έκανε με τους πιο ηλικιωμένους», περιγράφει η Νένα. «Το περιστατικό ξεκίνησε στις 9.30 το βράδυ της Παρασκευής. Τελείωσε περίπου στις 6.00 την άλλη μέρα. Δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά. Εκείνη την ώρα καταλαβαίναμε ότι θα πεθάνουμε», συμπληρώνει.

Καθώς οι τηλεοπτικές κάμερες κατέγραφαν κάθε στιγμή της πορείας του λεωφορείου και κάθε λεπτό των διαπραγματεύσεων, στη μνήμη της ζωντανεύει η εικόνα του απαγωγέα με την απασφαλισμένη χειροβομβίδα και το Καλάσνικοφ: «Είχαμε 10 κινητά, από τα οποία υπήρχε επικοινωνία με δημοσιογράφους. Οποτε ήθελε ο Πίσλι απαντούσαμε. Μερικές φορές εκνευριζόταν και έλεγε να τα κλείσουμε. Καταλάβαμε πού θα οδηγηθεί η κατάσταση, μόλις πλησιάζαμε τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Νομίζω ότι και ο ίδιος μετάνιωσε για αυτήν την απόφαση. Οπως μας είπαν εκ των υστέρων, είχαμε πιθανότητες 50-50 να ζήσουμε ή να πεθάνουμε. Εγώ, όμως, νιώθω ότι μας ήθελαν όλους νεκρούς».

Μιλώντας για τους χειρισμούς της ΕΛ.ΑΣ., η Νένα είναι απόλυτη: «Πρόχειροι και ανοργάνωτοι». Και όλα αυτά, οκτώ μήνες μετά το φιάσκο της οδού Νιόβης, με τον Σορίν Ματέι.

Οταν έφτασε το λεωφορείο στο μπλόκο των Αλβανών ο Γιώργος Κουλούρης έπεσε νεκρός, προσπαθώντας να ανοίξει την πόρτα μετά τα πρώτα πυρά που σκότωσαν τον Πίσλι. «Η σκηνή είναι συνεχώς μπροστά στα μάτια μου. Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου, κάτι που δεν θα φύγει ποτέ», λέει. Πώς συνεχίζεται, όμως, η ζωή μετά από μια τέτοια εμπειρία; «Δεν μας βοήθησε κανείς και το χειρότερο είναι ότι δεν έχει γίνει δικαστήριο ποτέ. Ούτε καν για τη μνήμη του Γιώργου», καταλήγει.