Εμπόριο ευαισθησίας

Σημασία δεν έχει το μέσο, αλλά το μήνυμα. Ή πιο απλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτό το αξίωμα μπορεί να είναι αποτελεσματικό στον χώρο της πολιτικής και μάλιστα σε ποσοστό αντιστρόφως ανάλογο με τα ηθικά αντίβαρα κάθε κόμματος. Οσο μειωμένης έντασης είναι, τόσο μεγαλύτερης έκτασης ο αντιπολιτευτικός καμβάς, άρα και η πιθανή επιτυχία. Οταν για παράδειγμα τον Μάιο του 2010 χρεοκοπούσε η χώρα διότι έληγαν κάποια ομόλογα που δεν μπορούσε να αποπληρώσει και το έλλειμμα είχε εκτοξευθεί στο 15,4% του ΑΕΠ, κάποιοι το θεώρησαν καλή ευκαιρία και αντιμετώπισαν τη χρεοκοπία ως όχημα στον δρόμο προς την εξουσία. Ψέματα, λαϊκισμός, παραδοξολογίες, βία, αντιστροφή της πραγματικότητας. Ολα μπήκαν στο μπλέντερ για να σερβιριστεί καλύτερα το κομματικό κοκτέιλ. Ηταν άλλωστε η εποχή που δεν δοκιμάστηκαν μόνο τα εισοδήματα, αλλά και οι κώδικες αξιών. Ακολούθησαν και άλλα δράματα που αξιοποιήθηκαν ως καμβάς και ως πεδίο άσκησης επαναστατικής γυμναστικής. Η πανδημία και το εμβολιαστικό πρόγραμμα, που από κάποιους σκοπίμως υπονομεύτηκε ενώ χάνονταν ζωές, το δράμα των προσφύγων, οι «αυτοκτονίες στα χρόνια των μνημονίων», τα «παιδάκια που λιποθυμούσαν στα σχολεία», τα μαγκάλια, οι συνθήκες ανομίας στα πανεπιστήμια, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον χώρο του θεάματος, όλα τραγικά περιστατικά από τα οποία βγήκε πολιτικό μεροκάματο. Διαχειριστές της πολιτικής και ποτέ παραγωγοί της εθίστηκαν στην αποκόμιση πολιτικού κεφαλαίου από τον ανθρώπινο πόνο.