Σκάνδαλα

Υπάρχουν στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ομολογούν τον ανομολόγητο πόθο του κόμματός τους πίσω απ’ τους φιλιππικούς για τις κρίσιμες ώρες που περνάει το πολίτευμα. Ζητούν χωρίς περιστροφές την παραίτηση του πρωθυπουργού. Υπάρχουν κι άλλα, που προτιμούν τις διαρροές για την πρόταση μομφής την οποία σκέφτεται να καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά λένε ότι το πιο βαρύ κοινοβουλευτικό όπλο θα βγει όταν «θα μπορεί να ρίξει τον Μητσοτάκη». Εντάξει, από τις αρχές Αυγούστου είναι κοινό μυστικό στην πολιτική αγορά πως το δεύτερο κόμμα έχει ταξινομήσει την υπόθεση των υποκλοπών σαν το γεγονός που θα σβήσει το «θεσμικό πλεονέκτημα» της συμπολίτευσης. Πλέον, βέβαια, οι αριστεροί δεν κρύβουν ότι ευελπιστούν οι παρακολουθήσεις να ρίξουν την κυβέρνηση και μετά να της στερήσουν και την πρωτιά στις εκλογές. Αν δει κανείς την επιθυμία τους από καθαρά κομματική σκοπιά, είναι δικαιολογημένη. Εφόσον, όμως, την εξετάσει με βάση την πρότερη μεταπολιτευτική εμπειρία; Χάνουν, για να διατυπώσουμε διαφορετικά το ερώτημα, τα κόμματα στην Ελλάδα εξαιτίας των σκανδάλων στα οποία εμπλέκονται; Μια γρήγορη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν δίνει αρνητική απάντηση.