Κάποιες μοναξιές είναι αβάσταχτες

Στο τελευταίο της βιβλίο, η ολλανδή φιλόσοφος Μαριάν Μπάουμεϊστερ καταπιάνεται με ένα συναίσθημα πολύ κοινό, από το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει κανείς ακόμα και αν έχει μια ζωή γεμάτη, όμορφη – αλλά που δεν μας στοιχειώνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φιλόσοφος που ενδιαφέρεται για τη μοναξιά. Πολλοί το έχουν κάνει ανά τους αιώνες και η ίδια μνημονεύει στο βιβλίο της «Ο άδειος ουρανός» αρκετούς, από τον Μπλεζ Πασκάλ και τη Σιμόν ντε Μποβουάρ μέχρι τον Ντάνιελ Ντένετ. Η Μπάουμεϊστερ διαχωρίζει προφανώς τη μοναχικότητα, μια συνειδητή επιλογή του ανθρώπου που έχει συχνά σκοπό τη σύνδεση με τον εαυτό του, από τη μοναξιά, τον πόνο του να είσαι μόνος, του να μην έχεις τη σύνδεση που θα ήθελες να έχεις. Και αυτόν τον πόνο προσπαθεί να τον αποδαιμονοποιήσει. Ολοι τον αντιμετωπίζουμε κάποια στιγμή, επισημαίνει, καλό είναι λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι. Μας κινητοποιεί άλλωστε, μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια πολλά ανθρώπινα ταλέντα.