Ματάκηδες

Η τηλεόραση δεν είναι πανεπιστημιακή αίθουσα, άρθρο σε εφημερίδα, άμβωνας εκκλησίας. Είναι εικόνα και αυτό τα λέει όλα. Δεν μπορεί να αποφύγει, ή μάλλον την καλλιεργεί, την υπερβολή, τη διόγκωση, την επιδείνωση. Και επιπλέον την καλλιέργεια ενός αισθήματος, μίσους και εκδικητικότητας για ό,τι ανατριχιαστικό και αποτρόπαιο, όχι όμως για το ίδιο το γεγονός, αλλά κυρίως για τον φορέα του. Μην αυταπατώμεθα. Οταν μια συγκεκριμένη πράξη συγχέεται με τον φορέα της, αντί το «κακό» να χτυπιέται στη ρίζα του, μεταβάλλει το «σύμπτωμα», τον άνθρωπο δηλαδή που το διέπραξε, στο αποκλειστικά πρωταγωνιστικό στοιχείο όσον αφορά το ενδιαφέρον μας, δηλαδή σε τροφή για κουτσομπολιό. Κανείς δεν είναι υπεράνω ώστε με τα διαδραματιζόμενα με το μεμπτό και αποκρουστικό χαρακτήρα να μην επιχαίρει κατά βάθος, αφού ο ίδιος και μάλιστα ανέξοδα μπορεί να απολαμβάνει ένα συναρπαστικό θέαμα χωρίς επιπλέον να κινδυνεύει να θεωρηθεί εμπλεκόμενος. Λάθος. Αφού ακόμη και αν αισθάνεσαι πως παραμένεις αθώος επειδή είσαι ένας απλά ενδιαφερόμενος για τα κοινά θεατής, στην ουσία συμμετέχεις στα καταγγελλόμενα έστω και με έναν ρόλο δευτερεύουσας ή τριτεύουσας σημασίας, ή ακόμη και ως κομπάρσος.