Μπροστά

Παγκοσμιοποίηση σημαίνει να ξυπνάς το πρωί και, πριν σηκωθείς από το κρεβάτι, κοιτάζοντας το κινητό, να πανηγυρίζεις για την Πενσιλβάνια και να αγωνιάς για την Τζόρτζια. Και στη συνέχεια, αφού φτιάξεις καφέ, να ακούς τον εγχώριο αναλυτή που αντιμετωπίζει την κομητεία Κλαρκ στη Νεβάδα, περίπου όπως τον δυτικό τομέα της Β’ Αθηνών. Παρεμπιπτόντως, κάποια στιγμή η εγχώρια ανάλυση οφείλει να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίζει το αμερικανικό εκλογικό σώμα ως κάτι ομοιογενές. Με άλλη λογική ψηφίζει η Νεμπράσκα και με άλλη η Καλιφόρνια. Επίσης συχνά είναι διαφορετικά τα κίνητρα προσέλευσης στο εκλογικό κέντρο. Ενας ψηφοφόρος που, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν αδιάφορος, μπορεί να κινητοποιηθεί επειδή τον ενδιαφέρει το τοπικό δημοψήφισμα ή η εκλογή δικαστή. Ωστόσο αυτή τη φορά πολλοί συναντήθηκαν και στην ανάγκη ανάσχεσης του «κόκκινου κύματος» που μεταφέρει τη σανίδα του Τραμπ προς τον Λευκό Οίκο. Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν σάρωσαν στα ποσοστά και αρκετά από τα pets του Τραμπ θα μείνουν σπίτι τους και δεν πατήσουν το πόδι τους στο Κογκρέσο ή στο πολιτειακό κυβερνείο. Ας το πούμε απλά, τρόμαξαν. Διότι η αντιπαράθεση στο σώμα της αμερικανικής κοινωνίας δεν έχει να κάνει ούτε με την τιμή του γαλονιού, ούτε με το πόσο πάει ο καφές. Είναι μία αντιπαράθεση με υπαρξιακή διάσταση. Οταν ακούς ρεπουμπλικάνους υποψηφίους να χρησιμοποιούν ως φαρέτρα τη woke ιδεολογία, τον χριστιανικό τρόπο ζωής, την ταυτότητα φύλου και την οπλοκατοχή, τότε θα τρομάξει και ο πιο αδιάφορος. Ασφαλώς το ρήγμα στην αμερικανική κοινωνία είναι βαθύ. Στον πυρήνα του, όμως, δεν παύει να είναι μία σύγκρουση με lifestyle διαστάσεις. Αν βάλεις στην άκρη το θέμα των αμβλώσεων και της ασφαλιστικής κάλυψης, τα υπόλοιπα θέματα που κυριαρχούν στον διχαστικό λόγο των Ρεπουμπλικανών αφορούν σύμβολα. Και η άμεση στήριξη των ψηφοφόρων προς τον Μπάιντεν δείχνει ότι, εντάξει, κάπου πρέπει να μπει ένα όριο.  Ετσι γίνεται πάντα στη Δύση. Μπορεί να υπάρχουν πισωγυρίσματα, αλλά ο δρόμος οδηγεί πάντα μπροστά.