Ακίνητη έκρηξη

Οταν μειώνονταν τα ατομικά εισοδήματα κατά την πρώτη, σκληρή περίοδο της χρεοκοπίας, ξεσηκώθηκε όλος ο λαός. Ηταν ανυπόφορη η οικονομική πτώση, ήταν τρομακτική η ασυμμετρία εισοδημάτων και ανελαστικών αναγκών, ιδίως των δανειακών υποχρεώσεων. Οσες σοφιστείες ή επιχειρήματα και αν επιστράτευαν οι οικονομολόγοι (και οι λίγοι πολιτικοί που έβγαιναν τότε στον αέρα) δεν έπειθαν κανένα. Δεν ήταν ανεκτό το φαλιμέντο, γιατί ήταν επώδυνο και ανεξήγητο. Σήμερα δεν μειώνονται αριθμητικά τα εισοδήματα, αλλά τα κατατρώνε ο πληθωρισμός και η ακρίβεια. Οχι μόνο τα εισοδήματα, αλλά και τις αποταμιεύσεις. Εν τούτοις υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη κοινωνική υπομονή. Εχει προπονηθεί ο λαός στην αφαίμαξη; Διαβρώνεται το εισόδημα στα ράφια του σουπερμάρκετ και στα βενζινάδικα, αλλά δεν υπάρχει μια διαταγή που να το προκαλεί. Δεν βγαίνει ο τάδε υπουργός να πει «τέρμα το δώρο των Χριστουγέννων», «κάτω οι μισθοί τόσο». Δεν υπάρχει ένας εικονογραφημένος πολιτικός που να το νομοθετήσει. Η οργή έτσι δεν έχει αποδεκτή, δεν διεγείρεται από ένα πρόσωπο. Το ράφι μόνο του στοιχειώνει, η αντλία κατάμονη πετάει τα νούμερα στον αέρα κάθε μέρα. Η πολιτική, επιτέλους, κρύφτηκε πίσω από την αγορά. Η τέλεια ρεβάνς.