Υπερβολή

Ή να αναπτύσσουν τη θεωρία της αριστερής παρένθεσης με όρους σύγκρουσης δύο κόσμων. Ο νέος δικομματισμός καταφεύγει συχνά στην υπερβολή. Παρουσιάζει την κομματική αντιπαράθεση ως μια μάχη ευγενέστερη του κυνηγιού των σταυρών. Αλλά και σαν έναν αγώνα για υψηλά ιδανικά αντί για μια αντιπαραβολή διαφορετικών προτάσεων κυβερνητικής διαχείρισης. Οι διχασμοί αυτού του είδους βγάζουν εύκολα προεκλογικές ατάκες και διλήμματα. Ενδέχεται, όμως, μετά την εκλογική βραδιά να αφήσουν τους ψηφοφόρους πραγματικά χωρισμένους στη μέση. Ή ακόμη χειρότερα να δημιουργήσουν σε εκείνους που δεν ψήφισαν τον νικητή την πεποίθηση πως ανήκουν πλέον στο περιθώριο. Οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται για να φέρουν επί ελληνικής γης τη συντηρητική ή τη σοσιαλιστική ουτοπία. Παίρνουν λαϊκή εντολή προκειμένου να εφαρμόσουν προγραμματικές δεσμεύσεις – να αντιμετωπίσουν, δηλαδή, τα προβλήματα τα οποία απασχολούν τους πολίτες στην καθημερινότητά τους. Ο,τι και να λένε οι πολιτικοί για να δραματοποιήσουν την ψήφο, το εκλογικό σώμα έχει εσωτερικεύσει μια από τις θεμελιώδεις κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας: την εναλλαγή των πολιτικών δυνάμεων στην εξουσία, την ομαλή μετάβαση απ’ το ένα κόμμα στο άλλο, που συνεπάγεται τελικά την απουσία οποιασδήποτε ηγεμονίας.