Τη βία δεν τη γεννούν η φτώχεια ή η πρόνοια

Πληθαίνουν οι απόψεις που βλέπουν στην αυξανόμενη φτώχεια, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, στην πανδημία τις αιτίες για την αυξανόμενη βία στις ανθρώπινες σχέσεις στη χώρα μας. Αυτή η εξήγηση φαντάζει «προοδευτική». Τι πιο «προοδευτικό» από το να πεις ότι για τα εγκλήματα, την παιδεραστία, τους βιασμούς, τη βία κατά των ανυπεράσπιστων ζώων, για τους απλούς ξυλοδαρμούς, τις επιθέσεις στα σχολεία, το μπούλινγκ, τους φόνους για την ουρά σε μια καμπίνα και για τον χώρο ψαρέματος φταίει η κοινωνία. «Ανοιχτόμυαλη» άποψη. Κι όμως εδώ ελλοχεύει η άποψη που τρέφει τους τραμπιστές. Αυτήν την άποψη μπορεί ν’ εκμεταλλευτεί η αντίληψη που θέλει τους φτωχούς υπεύθυνους για τη φτώχεια τους και από εκεί και για την εγκληματικότητα. Αυτοί «βολεύονται» με τα επιδόματα και δεν πάνε να εργαστούν ζώντας σε βάρος της μεσαίας τάξης και φυσικό είναι όταν στερούνται αυτούς τους πόρους να καταφεύγουν στο έγκλημα. Εγκληματικότητα, ναρκωτικά, πορνεία, παιδοφιλία και πρόνοια πάνε μαζί. Αυτά γίνονται η κοινή ατζέντα ΜΜΕ και Διαδικτύου. Ο στόχος είναι προφανής. Το Κράτος Πρόνοιας φταίει για την εγκληματικότητα. Φτώχεια όμως δεν σημαίνει έγκλημα, ούτε φυσικά οι ανισότητες οδηγούν νομοτελειακά σ’ αυτό. Φτωχός δεν σημαίνει αυτόματα εγκληματίας ή αθώος, όπως λάθος είναι και το ότι οι πλούσιοι είναι καταδικασμένοι να «μη εισελεύσονται στη βασιλεία του Θεού». Στους μεγάλους κλασικούς (Ντίκενς, Μπαλζάκ, Στεντάλ και κυρίως Ουγκώ) οι εγκληματίες είναι τόσο φτωχοί όσο και πλούσιοι, αλλά και οι αλτρουιστές είναι τόσο φτωχοί όσο και πλούσιοι.