Το εύρημα του Εβαλντ Φλίσαρ στο «Μακάρι να είχα χρόνο» (εκδ. Βακχικόν, μτφ, Αλεξάνδρα Παπαμανώλη) προέρχεται από την καλύτερη παράδοση του Φανταστικού και των ταινιών του είδους. Ο 22χρονος Σίμον Μπέμπλερ, φοιτητής Φιλοσοφίας, μαθαίνει πως πάσχει από ανίατο καρκίνο. Του απομένει ένας χρόνος ζωής. Στην προσπάθειά του να χωρέσει όλα όσα η ζωή έχει να του προσφέρει, μετουσιώνει σε πραγματικότητα τα μυθιστορήματα που έχει διαβάσει ή τις ταινίες που έχει αγαπήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο ξεκινάει με τον ίδιο στον ρόλο του Μπάρτον Φινκ των αδελφών Κοέν: «Θα χαθώ σαν φτερό στον άνεμο, Οντρεϊ. Αλήθεια, θα χαθώ για πάντα… Θα αφήσω τον μάταιο τούτο κόσμο στην ηλικία των είκοσι, σαν να είμαι κάνας φυματικός ποιητής του δεκάτου ενάτου αιώνα!». Αργότερα θυμάται τους συγγραφείς που τον συντρόφευαν στις πρώτες αναζητήσεις του: Προυστ, Ντοστογέφσκι, Σαίξπηρ, Ιψεν, Τσέχοφ, Χένρι Τζέιμς, Βιρτζίνια Γουλφ, Χάρολντ Πίντερ, Σολ Μπέλοου, Φίλιπ Ροθ.

Η κατάσταση, ωστόσο, ξεφεύγει από τον έλεγχό του και ο ίδιος βρίσκεται εν μέσω περίεργων συμπτώσεων στη Νέα Υόρκη, όπου συναντά απίθανους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων τον Αλ Πατσίνο, τον Γούντι Αλεν, την Ούμα Θέρμαν. «Οποτε η ζωή μετατρέπεται σε τέχνη», πιστεύει ο ίδιος, «όλα συνδέονται. Τότε, ακόμα και τα ετερώνυμα άτομα μπορούν να γίνουν φίλοι… Η ψυχή μας πάνω από όλα συμπεριφέρεται σαν μια κούνια και στροβιλιζόμαστε από την κατάθλιψη στην έκσταση και τούμπαλιν, από τη διακριτική σιγή στο κουβεντολόι, από την ακλόνητη πεποίθηση ότι θα έπρεπε να κρατάμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας για τον εαυτό μας στην επιθυμία – σχεδόν την ανάγκη – να μιλήσουμε σε κάποιον, να του εκμυστηρευτούμε τα πάντα, καλά ή κακά».

Ο Ε. Φλίσαρ είναι σλοβένος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και αρχισυντάκτης του μακροβιότερου λογοτεχνικού περιοδικού της χώρας του, «Sodobnost» (Σύγχρονη Επιθεώρηση). Το «Μακάρι να είχα χρόνο» έχει προταθεί για το βραβείο Kresnik.