Αν αφαιρέσεις το χρώμα από τα επετειακά και την πορεία για το Πολυτεχνείο, επιστρέφεις στα 70s. Τα συνθήματα και τα πανό παραμένουν κατά βάση ίδια, με μία προσχηματική επικαιροποίηση. Η πορεία κινείται πάνω στα ίχνη των προηγούμενων και όσοι συμμετέχουν είναι λίγο ως πολύ ντυμένοι με τον ίδιο τρόπο. Τα άρβυλα και τα αμπέχονα παραμένουν κλασική στυλιστική επιλογή για την περίσταση. Είναι λες και μερικές χιλιάδες άνθρωποι, νέοι οι περισσότεροι, έχουν εγκλωβιστεί σε μία χρονική λούπα. Και όλο αυτό επενδύεται κατά βάση με τις ίδιες νότες. Τα τραγούδια του Μίκη, η Αννα που κλαίει επειδή στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί, ενώ ο Ξυλούρης αγγέλλει την είσοδο των εχθρών στην πόλη – ούτε καν ο Χαρούλης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή