Διάφορα πρόσφατα αφιερώματα, άρθρα κ.λπ. προσπαθούν ανεπιτυχώς να αποδώσουν την (πολυσυζητημένη από τις αρχές του περασμένου αιώνα) έννοια της παρακμής της Δύσης στους συνήθεις υπόπτους, απαισιόδοξους, κινδυνολόγους, «κασσάνδρες» κ.λπ. (και επί τη ευκαιρία και στους «εθνικιστές»). Ασφαλώς, εάν η παρακμή ορίζεται από την οπτική σκοπιά ενός συστήματος αξιών που εκλείπει, θα μπορούσε να θεωρηθεί σχετική και υποκειμενική. Οι αξίες έρχονται και παρέρχονται. Η παρακμή τους και η αντικατάστασή τους από άλλες δεν συνιστούν αυτοδικαίως παρακμή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή