Μια πολύ διδακτική μαρτυρία, από τον πρύτανη στο Πολυτεχνείο το διάστημα της εξέγερσης Κωνσταντίνο Κονοφάγο, μου θύμισε χθες ο φίλος, καθηγητής Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος. Αυτό που είχε κάνει εντύπωση στον τότε πρύτανη ήταν ότι, παρά τα βίαια γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973, «οι καταστροφές ήταν λίγες. […] Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ζημιών δεν έγινε κατά την εξέγερση αλλά προκλήθηκε από όργανα της δικτατορίας μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου από το κράτος».

Οταν μπήκε στο γραφείο του, όλα ήταν άθικτα. Δεν πήρε κανείς τα χρήματα από το ταμείο, ενώ οι καταληψίες φοιτητές φύλαξαν τα επιστημονικά όργανα, τα εργαστήρια, τις συσκευές «με μεγάλη αφοσίωση και αυταπάρνηση». Ελειπε μόνο το στιλό του. Στη θέση του βρήκε ένα σημείωμα. «Κύριε πρύτανη, να με συγχωρείτε που παίρνω το στιλό σας» έγραφε το σημείωμα. «Το παίρνω για ενθύμιο των μεγάλων αυτών γεγονότων».

Αυτά συνέβησαν τότε. Τα μπάχαλα ως απόδειξη δήθεν ανατρεπτικής διάθεσης κυριάρχησαν βαθμιαία στη Μεταπολίτευση. Αλλ’ ο μηδενισμός της καταστροφής δεν είναι επανάσταση. Είναι, απλώς, μηδενισμός.