Γενιές

Οι σημερινοί σαραντάρηδες είναι τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου. Πέρασαν την παιδική τους ηλικία και την εφηβεία ακούγοντας ιστορίες για εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου του 1973 που σημάδεψαν τους γονείς τους – τις έλεγαν ξανά και ξανά οι πρωταγωνιστές τους, κάθε χρόνο. Ακόμη θυμούνται πως οι αφηγήσεις των γεγονότων σταματούσαν για δευτερόλεπτα εξαιτίας ενός ανεπαίσθητου κόμπου στον λαιμό. Μέχρι κι οι περιγραφές της νύχτας στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ – όταν όλοι κάθονταν κατάχαμα για ώρες, υπό την απειλή ενός πολυβόλου που γάζωνε τους τοίχους πάνω απ’ τα κεφάλια τους αν κάποιος τολμούσε να κουνηθεί έστω και λίγο – έμοιαζαν να κρύβουν νοσταλγία. Νοσταλγία για μια νεότητα ικανή αργότερα να εξιστορηθεί σαν ένδοξο παρελθόν. Το οικογενειακό τελετουργικό, βέβαια, δεν περιοριζόταν στις διηγήσεις. Τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας μαζεύονταν πάντα την 17η γύρω απ’ την τηλεόραση για να παρακολουθήσουν την πορεία κι έπειτα τα επεισόδια. Τα σαλόνια ίσως άλλαζαν από χρονιά σε χρονιά. Η συνήθεια της σύναξης ποτέ. Το ίδιο και το πείραγμα των μεγαλύτερων στους μικρότερους. «Εμείς», υποστήριζαν, «εξεγερθήκαμε. Εσείς τα βρήκατε όλα έτοιμα».