Για μια σχεδόν δεκαετία πάλεψαν σκληρά δύο «Ελλάδες». Η μια των ανθρώπων που δυσκολεύτηκαν αφάνταστα, είχαν μάθει μεν πάντα να είναι συνεπείς στις πληρωμές τους, αγανάκτησαν ωστόσο με το βάρος των επιβαρύνσεων, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Μείωσαν το επίπεδο ζωής τους, ρύθμισαν τις οφειλές τους, προσπάθησαν γενικά περισσότερο και όταν δεν τα κατάφερναν, υπέμεναν καρτερικά τις επιπτώσεις. Η «δεύτερη» Ελλάδα ήταν μια μικρότερη ποσοτικά ομάδα, που επίσης δυσκολεύτηκε το ίδιο ίσως και περισσότερο από την πρώτη. Τα μέλη της υπέκυψαν ωστόσο γρήγορα στις σειρήνες του «λαϊκισμού». Παραιτήθηκαν. Επέλεξαν να αναγόρευσαν τους εαυτούς τους σε αυτόκλητους κριτές για ποιες είναι δίκαιες και ποιες παράνομες (μέχρι και ληστρικές τις έλεγαν) πληρωμές. Κάποιες πλήρωναν, τις περισσότερες αρνούνταν και να τις αναγνωρίσουν. Κάπου εκεί αναπτύχθηκαν δήθεν κινήματα «δεν πληρώνω», με μοναδικό αποτέλεσμα να φορτώνουν όσους τα ακολουθούσαν με συσσωρευμένα χρέη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή