Το θέατρο είναι οι άνθρωποί του, οι ατάκες που γίνονται ανάσες, το κοινό που «σκηνοθετεί» μαζί με τη σκηνή τους επόμενους ρόλους. Οι ηθοποιοί που ζουν σε μια κοινότητα, «θεατρίνοι που καρπώνονται χαραμίζοντας την ώρα τους στη σκηνή και πια δεν ξανακούγονται», κατά πώς θέλει ο Σαίξπηρ. Η Μίνα Αδαμάκη, που έφυγε από τη ζωή στις 11 Νοεμβρίου, είχε τη χάρη να ανήκει σε θεατρικές κοινότητες – από το Θέατρο Τέχνης έως την «Ελεύθερη Σκηνή» της Μεταπολίτευσης – και παράλληλα να ακολουθεί τον προσωπικό δρόμο με σκηνοθεσίες και συνεργασίες με τη νεότερη γενιά. Ειδικά για τη δική της απώλεια απευθυνθήκαμε σε έναν άνθρωπο του θεάτρου και άνθρωπο της εφημερίδας. Εναν φίλο της με τον οποίο άλλαξαν κάποτε – χωρίς να είναι καταχρηστική η έκφραση – τα ήθη στην ελληνική θεατρική σκηνή.  

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή