Οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια έχουν ως φόντο τη δεκαετία του 1970 και μια γειτονιά στο κέντρο, περίπου, της Καλαμάτας, προς τα βόρεια, προς την παλιά πόλη, πολύ κοντά στο 5ο Δημοτικό Σχολείο, το Μπενάκειο. Ζήσαμε και σε άλλες περιοχές αργότερα αλλά αυτή η πρώτη, η παιδική γειτονιά είναι η σημαντική. Οταν μεγαλώνεις, οι γειτονιές δεν μετράνε. Θέλεις να απομακρυνθείς από τη βάση σου, να νιώσεις ανεξάρτητος. Ενώ όταν είσαι μικρός, κινείσαι σε μια περιορισμένη ακτίνα γύρω από το σπίτι σου, η γειτονιά σου είναι ο κόσμος σου.  Εγώ, μέχρι την πρώτη εφηβεία, δεν ήξερα καλά καλά όλη την Καλαμάτα. Εφτανα μέχρι εκεί που με πήγαινε το ποδήλατό μου. Για παράδειγμα, στην παραλία πήγαινα αποκλειστικά με τους γονείς μου, ποτέ μόνος μου, δεν ήταν «δική μου» περιοχή. Δεν με ενδιέφερε άλλωστε. Το όριο του θαυμασμού και της περιέργειάς μου ήταν η κεντρική πλατεία, μεγάλη και εντυπωσιακή, με πολύ κόσμο και πολλά μαγαζιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή