Η αθώωση των Ινδαρέ χαιρετίστηκε ως νίκη του κράτους δικαίου. Δεν συμμερίζομαι αυτόν τον ενθουσιασμό. Από την πρώτη στιγμή που έγιναν γνωστά τα γεγονότα, ήταν προφανές ότι η θέση της Αστυνομίας δεν ήταν πειστική. Υπήρχαν πολλές μαρτυρίες, οπτικοακουστικό υλικό, υπήρχε το προφίλ της οικογένειας, το «ποινικό» μητρώο της Αστυνομίας και το ίδιο το φιάσκο της επιχείρησης. Αλλωστε, στη φιλελεύθερη δημοκρατία είναι αναμενόμενο, αλλά και επιβεβλημένο, ο πολίτης να είναι δύσπιστος απέναντι στην κρατική εξουσία κι όχι στους συμπολίτες του. Το επιβάλλουν ο συσχετισμός δυνάμεων, η χαώδης διαφορά ανάμεσα στα μέσα του κράτους σε σχέση με αυτά του πολίτη και η ίδια η φύση της εξουσίας. Ομως, ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας – ίσως και πλειοψηφικό, προφανώς δεν μπορώ να το μετρήσω ακριβώς – δέχθηκε ως απολύτως αληθείς τους ισχυρισμούς της Αστυνομίας και της κυβέρνησης και τάχθηκε με μένος κατά των Ινδαρέ, οι οποίοι ήταν πιθανώς ένοχοι, αλλά σίγουρα ξυλοκοπημένοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή