Κακά τα ψέματα, το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει αποδείξει ιστορικά ότι επιβραβεύει αυτόν που είναι συνεπής και κυνικός. Με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις: την Αργεντινή του 1986 ή τη Βραζιλία του 1958. Και όσο το ποδόσφαιρο «βιομηχανοποιείται» αγωνιστικά τόσο λιγότερες εξαιρέσεις θα βλέπουμε, αν όχι καμία πια. Με αυτή την οπτική αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στους 32 που θα αγωνιστούν στο Κατάρ: Η Γαλλία είναι μακράν η πιο ικανή, η πιο ολοκληρωμένη, η πιο έμπειρη, η πιο κυνική. Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο σαν να μην πέρασε μία μέρα από το Μουντιάλ της Ρωσίας. Τι θα μπορούσε να μας δώσει τη χαρά να δούμε μία έκπληξη; Το γεγονός ότι ίσως οι Γάλλοι υπερεκτιμήσουν τις δυνατότητές τους και πέσουν στην παγίδα της δόξας τους. Ποιοι μπορούν να την τιμωρήσουν; Κατά τη γνώμη μου, μόνο η Αργεντινή του 35χρονου αλλά γεμάτου κίνητρο Μέσι στο τελευταίο του «ταγκό» και η Βραζιλία που ψάχνει τη μεγάλη επιστροφή.

Οι – σε μεταβατικό στάδιο – Γερμανία και Ισπανία, η Ολλανδία και το Βέλγιο που είναι εξαιρετικές αλλά χωρίς προσωπικότητα και η Αγγλία επειδή… είναι Αγγλία, θα φτάσουν μέχρι εκεί που μπορούν. Αλλά όχι στην κορυφή.