Αποφύγαμε την κλιμάκωση μέχρι πότε;

Οι ώρες αγωνίας που ακολούθησαν την πτώση του ουκρανικού πυραύλου σε πολωνικό έδαφος μας έδωσαν μια γεύση του τι θα επακολουθούσε αν η ταυτότητά του ήταν ρωσική. Για ένα διάστημα κάποιων ωρών η οντότητα που συνηθίζουμε να αποκαλούμε Δύση έπρεπε να σταθμίσει τις αντιδράσεις της σε περίπτωση που η Μόσχα ηθελημένα ή από λάθος είχε πλήξει έδαφος μιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Και έτσι η Ατλαντική Συμμαχία έγινε το θέατρο ολονύχτιων διαβουλεύσεων σχετικά με το ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδρασή της. Οταν η αμερικανική πλευρά πρόβαλε την εκτίμηση ότι το πλήγμα μάλλον δεν προερχόταν από τη Ρωσία, εκτίμηση που στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε και από την Πολωνία, τα υπόλοιπα κράτη μέλη ανακουφίστηκαν. Παρά το «αίσιο» τέλος, το επεισόδιο είναι ωστόσο χαρακτηριστικό της αμφιθυμίας με την οποία το δυτικό στρατόπεδο αντιμετωπίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Στους κόλπους του ΝΑΤΟ, ένας αριθμός χωρών που θεωρεί τη Ρωσία απειλή για την υπόστασή τους, δηλαδή οι πρώην ανατολικές χώρες, είναι οι πιο αφοσιωμένοι υποστηρικτές του Κιέβου. Οι χώρες της δυτικής Ευρώπης που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες του πολέμου στην οικονομία τους θα ήθελαν να βρεθεί λύση σε ορατό χρονικό διάστημα. Συντάσσονται και οι ΗΠΑ μαζί τους, καθώς όσο παρατείνεται το ουκρανικό αδιέξοδο αυξάνει ο κίνδυνος της κλιμάκωσης με απρόβλεπτες συνέπειες.