Ισοπέδωση

Το σύνηθες είναι η ισοπέδωση. Ενα επικίνδυνο τσουβάλιασμα, που ποτέ δεν βγάζει πουθενά. Μοιάζει περισσότερο με αντανακλαστικό ξέσπασμα – θυμού, απογοήτευσης. Χωρίς να ακολουθεί ωστόσο σοβαρός προβληματισμός, μια συζήτηση που, ναι, να ξεκινά από το «συγκλονιστικό γεγονός» της επικαιρότητας αλλά να διαρκέσει κάποτε και πέραν αυτής. Σήμερα είναι οι καταγγελίες για την Κιβωτό αυτές που συγκλονίζουν. Οι έρευνες των Αρχών εντείνονται, η κυβέρνηση υπεραμύνεται των πρωτοβουλιών της για την κοινωνική αλληλεγγύη, η Εκκλησία οδηγείται σε διευκρινίσεις ότι δεν σχετίζεται με την εν λόγω ΜΚΟ και προαναγγέλλει «κανονικές ανακρίσεις» για τον επικεφαλής πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, ενόσω συνεχίζονται από διάφορες πλευρές οι ισοπεδωτικές λογικές. Ισως γιατί αυτό είναι πιο εύκολο από το να εξελιχθεί μια ψύχραιμη κουβέντα, όχι μόνο για ό,τι έγινε ειδικώς, αλλά κυρίως για ό,τι πρέπει να αλλάξει γενικώς. Αντί προσπάθειας και νηφαλιότητας, μοιάζουν ευκολότερες τώρα οι επιθέσεις προς όλες τις ΜΚΟ, η έξαρση οπισθοδρομικών αντιλήψεων για το ποιος μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί και ποιος δεν έχει τις… προδιαγραφές, καθώς και τα διαδικτυακά δικαστήρια. Στην πραγματικότητα όμως τι δείχνει η υπόθεση της Κιβωτού;