Ποιοι ακριβώς είναι οι «εχθροί της πατρίδας»;

Εχει γίνει ένα μπέρδεμα: υποτίθεται ότι η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, η γνωστή (και συχνά διαβόητη) ΕΥΠ έχει προορισμό τη συλλογή και έπειτα αξιοποίηση από τις αρμόδιες αρχές, πληροφοριών που αφορούν στην εθνική ασφάλεια της χώρας και την αντιμετώπιση της κατασκοπευτικής δραστηριότητας ξένων υπηρεσιών. Πού είναι το μπέρδεμα; Στο ότι έχει ξεχαστεί εντελώς η λέξη κλειδί: ξένων. Υπηρεσιών και πρακτόρων. Ομως σήμερα, μετά τις υποκλοπές που οργάνωσε το Μέγαρο Μαξίμου, όλη η συζήτηση περί ΕΥΠ γίνεται σαν να είναι δεδομένο ότι οι εχθροί της πατρίδας είναι κυρίως έλληνες πολίτες, μαζεμένοι στο Σύνταγμα. Εχει δηλαδή εμμέσως νομιμοποιηθεί αυτή η λογική. Κάτι που κυριάρχησε και στη συζήτηση για το νομοσχέδιο για τη νέα «καλή» ΕΥΠ. Εχει θεωρηθεί πλέον αυτονόητο ότι κύριο αντικείμενο της ΕΥΠ είναι οι παρακολουθείς ελλήνων πολιτών που απλώς πρέπει πλέον, υποτίθεται, να γίνονται με θεσμική θωράκιση. Πολιτών ακόμα κι αν εκείνοι είναι εκλεγμένοι αρχηγοί πολιτικών κομμάτων. Ομως αυτό δεν είναι μπέρδεμα. Είναι τραγική επιστροφή στη μετεμφυλιακή θεωρία του «εσωτερικού εχθρού». Και ένα μεγάλο βήμα προς τη Δυστοπία. Αυτοί είναι οι «εχθροί της πατρίδας»; Σοβαρά τώρα; Γι’ αυτούς τη χρειαζόμαστε την ΕΥΠ; Αλλους δεν έχουμε;